De gelukkigste mensen op aarde

Het is alweer een paar weken geleden dat ik op dit artikel in The Guardian stuitte, maar ik wil het toch met jullie delen. Het is namelijk een bijzonder verhaal, over 1200 mensen die tijdens de lock-down vast kwamen te zitten op een cruiseschip. Maar deze keer pakte dat juist - voor de meesten - heel gunstig uit.

                     De MS Maasdam, voor anker bij Savusavu, Fiji. Foto: Jon Tonks

In het begin was het natuurlijk geen pretje, ronddobberen op de South Pacific en nergens kunnen aanmeren. Een groepje Amerikanen zat daar voortdurend over te mopperen, tot ergenis van hun mede-passagiers. Op Rarotonga mochten alleen de 350 mensen aan land die online een vliegticket hadden weten te bemachtigen. Dat waren onder andere die mopperaars, en daardoor bleven de gezellige mensen over.

Die hadden het reuze naar hun zin! Na twee weken was wel duidelijk dat niemand corona had, dus ze zaten op de veiligste plek die je kon bedenken. Ze hadden drie goede maaltijden per dag,  konden de hele dag zonnen op het dek, shows zien en bingo spelen. Terwijl - wereldwijd - niemand naar de bioscoop, het zwembad of de kapper kon, konden zij dat wel, want die voorzieningen hadden ze allemaal aan boord.

Rock'n rollband 'The Runaround Kids',  die ook nog steeds vastzat op het schip, kreeg het druk. Veel andere artiesten waren naar huis, dus speelden ze nu elke avond. Ook organiseerden ze talentenjachten en ander vertier.

Inmiddels waren de verschillen tussen passagiers, artiesten en personeel grotendeels weggevallen: ook de passagiers gingen doen waar ze goed in waren. Er ontstonden spontane workshops: spaanse conversatie, ballroomdansen, sterrenkijken, verhalen vertellen. 

Kortom: het werd één grote familie en ze hadden de vakantie van hun leven. Toen ze uiteindelijk aankwamen bij San Diego werden er heel wat tranen gelaten. Dat was niet omdat ze weer niet konden aanmeren, maar juist omdat het wél kon, en ze afscheid van elkaar moesten nemen.

Om te smullen, zo'n verhaal! Een welkome afwisseling, tussen alle ellende door. Nu alleen nog even wachten op de verfilming, want daar leent het zich uitstekend voor!

Vlak voor de finish

Op de een of andere manier zijn mensen van 100 jaar en ouder vaak in het nieuws. Het is natuurlijk ook bijzonder, maar nu lees je er nog vaker over dan anders. Bijvoorbeeld over honderdplussers die corona overleven, of  honderdplussers die wijze lessen voor ons hebben in moeilijke tijden.

Ik was, zoals velen met mij, erg geraakt door die meneer die  vlak voor zijn honderdste verjaardag geld inzamelde voor de ziekenhuizen, dmv een benefietwandeling achter zijn rollator. Hij haalde er miljoenen mee op. Inmiddels is hij, terecht, tot ridder geslagen. Hij heet nu Sir Tom.

Het is altijd inspirerend, hoe mensen in het leven staan die zeker weten dat ze niet zoveel tijd meer hebben. De contradictie is: hoe minder tijd mensen hebben, hoe minder haast.

René Gude beschreef dat eens zo: 'Eerst zit je in een speedboot en scheur je vooruit met je blik op de verre horizon. Maar op het eind kan je beter in een roeiboot gaan zitten. Met je rug naar de horizon toe, en dan héél rustig peddelen, en kijken naar dat lange, prachtige stuk wat je hebt afgelegd.'

 

Des te knapper van Sir Tom, dat hij toch ook nog even een paar benefietrondjes heeft gevaren...

Klein nieuws

Al jarenlang volg ik het nieuws bijna niet meer. Anders word ik alleen maar kwaad, of depressief, of iets daar tussenin. De zaterdagkrant lees ik wel, vanwege de interessante bijlagen. En die artikelen graven ook wat dieper, zijn vaker positief, en minder sensatiebelust.

De man pest me ermee dat ik het nieuws niet volg. Elke zaterdagochtend overhandigt hij mij meteen het kleurige weekendmagazine: 'Hier, met lekker veel plaatjes, daar hou jij van.'

Hij is zelf namelijk wél gek op actualiteiten. Liefst heeft hij 's morgens om 7 uur de radio al aan, en dendert de terreur de slaapkamer alweer binnen (om dit soort redenen hebben wij na 25 jaar nog steeds een LAT-relatie).

Dus was hij blij verrast dat ik, sinds de pandemie,  het nieuws wél heel aandachtig volg. 'Eindelijk kan ik met je praten!' 

Nou gaat het vooral om de site nu.nl, die is lekker compact en je bent meteen weer helemaal bij. Kan je weer meepraten, in de grote mensenwereld. Ik kom vaak zelfs met nieuwtjes die hij nog niet wist, over de situatie in Frankrijk, Nieuw-Zeeland, of waar ook ter wereld.

Hij wist het bijvoorbeeld niet van die boosaardige kippen. En trouwens ook niet van Gordon,  die door de corona weer een terugval heeft met zijn verslaving, maar dat is dan weer het katern Roddel en Achterklap.

Na een paar weken coronacrisis, veranderde hij van mening. De ene keer zat ik Trump en Bolsonaro uit te schelden, het volgende moment was ik depressief, want nu was er weer op drie (vier?) continenten een hele erge sprinkhanenplaag, en stevenden we met zijn allen af op de afgrond van de apocalyps.

'Ik zou gewoon maar weer lekker de Donald Duck gaan lezen' was zijn advies.

De Donald Duck is het niet geworden. Ik lees nu wel met veel plezier het kleine, liefst beetje humoristische nieuws, zoals o.a. het krantje 'In de buurt'. Het wereldnieuws laat ik voorlopig links liggen. Geniet even met mij mee:

Olav en Ella gaan viral

Koos en Tony al bijna 80 jaar verliefd

Boek 39 jaar te laat ingeleverd bij de bibliotheek

Heb jij al gehuppeld vandaag?

Als ik dan toch de apocalyps tegemoet ga, dan liever met een goed humeur.

 

Wel ja joh! Een roadshow en een retourtje tevredenheid

Dit jaar geen Koningdagtoer van Willem-Alexander en Maxima. Maar afgelopen vrijdag voelden wij ons wel heel even koning en koningin. Meneer Mijn Man en ik trokken veel bekijks tijdens onze roadshow met gehuurde retro volkswagenbus. Overal zag je mensen lachen, zwaaien en hun duim opsteken. Het was ook best stoer, wat we deden: trouwen in coronatijd.

We hebben de plannen uiteraard wel wat moeten omgooien. Het grote feest dat we hadden willen geven, is voor minstens een jaar uitgesteld. Omdat we alleen met onze vier getuigen erbij mochten trouwen (en nou ja, vooruit, ook nog onze twee minderjarige neefjes, en mijn schoonzus die fungeerde als fotograaf), was het plan om na afloop met de bus naar mijn schoonouders te gaan. Daar zouden we in de tuin op gepaste afstand met elkaar kunnen proosten.

De ceremonie was bijzonder: juist doordat we met weinig waren, kreeg het iets intiems. Onze trouwambtenaar, een gezellige Rotterdamse dame, hield een speech die echt bij ons paste. Informeel, met de nodige humor, maar ook serieus. Over hoe wij - net als onze stad - 'sterker door strijd' zijn geworden, en het vermogen hebben om iedere tegenslag om te buigen naar iets positiefs.

Op weg naar buiten werden we opgewacht door een fotograaf en reporter van het AD. Nou mocht het ook inderdaad wel in de krant, dat wij elkaar na 25 jaar dan toch eindelijk het jawoord gaven. :-)

Buiten bleken zich tot onze verrassing wat bekenden verzameld te hebben. Onder andere een aantal collega's van Arnout, heel ver uit elkaar, met witte pakken, handschoenen en gezichtsbeschermers. Ze hadden een grote poort gemaakt met ballonnen, daar moesten we onderdoor, waarna een regen van hartjes op ons neerdaalde.

Eerder die week hadden mijn collega's me al verrast met een compilatie van grappige quarantainefilmpjes. En mijn vriendinnen hadden via Jitsi een online vrijgezellenfeestje georganiseerd, waarbij ik ter plekke kadootjes uit moest pakken en brieven voorlezen. Het leek wel Sinterklaas... Dit soort creatieve ideeën konden alleen maar ontstaan door deze pandemie. En dat maakt onze bruiloft juist extra bijzonder!

Zo ontstond ook ons plan voor de roadshow. Na de ceremonie en het bezoek aan mijn schoonouders  (waar de neefjes en hun ouders in de tuin ook nog dit lied van Jochem Meijer voor ons zongen, maar dan  met een speciaal op ons toegesneden tekst) reden we langs een aantal vrienden. Met een bus vol champagne en bruidsgebakjes; voor die laatste had mijn schoonvader - gepensioneerd banketbakker- gezorgd.

Iedereen had zich mooi aangekleed, sommige vrienden hadden zelfs hun huis en de stoep versierd. Ook werden we verwelkomd met muziek (van ons idool Johnny Cash tot een lekker fout nummer van Pater Moeskroen: 'Daar komt de bruid door de voorruit' :-)) Allemaal mini-feestjes, op gepaste afstand.

Ons eindstation was Hotel New York. Daar hadden we een balkonkamer geboekt met weids uitzicht over de Maas.

Er werd champagne op de kamer gebracht, en een portie bitterballen. We dachten dat die laatste van het huis was, maar het bleek een cadeautje van drie vriendinnen te zijn met wie ik in een amateur-ukuleleband voor bejaarden zit. We heten 'De Krokette Katinka's'. Een toepasselijker cadeau was niet denkbaar, en de timing was perfect.

En omdat het restaurant dicht was, konden we van alles bestellen, de roomservice was gratis. Tijdens het eten lazen we de vele kaarten aan elkaar voor van al die mensen die er niet bij hadden kunnen zijn. Die had onze ceremoniemeester in een mooi kistje verzameld.

De volgende ochtend kregen we een giga bruidsontbijt op de kamer geserveerd:

Tenslotte... Onze huwelijksreis naar Andalusië kon natuurlijk ook niet doorgaan. In plaats daarvan varen we nu met onze boot over de Hollandse Wateren. Bij aankomst in de haven bleek ook onze huwelijksboot stiekem versierd te zijn door de ceremoniemeester en twee getuigen...

We genieten nu van rust en ruimte. De blauwe lucht, de glinstering op het water, het geluid van de kabbelende golven, de vogels, de wind in de bomen. Het landschap trekt op véél meer dan anderhalve meter afstand aan ons voorbij: grasvelden vol bloemen, schapen met lammetjes... Verder hebben we niks nodig. Een Retourtje Tevredenheid, zo noem ik deze vakantie.

Een totaal veranderde wereld

Het nieuws op TV wordt met de dag weirder. Het lijkt wel een science-fiction-verhaal: drie astronauten keren na maanden weer terug van ruimtestation ISS naar de aarde, en de bemanning treft een compleet andere wereld aan. Een wereld waarin niet meer geknuffeld  mag worden, waar iedereen angstig afstand houdt: de realiteit waarin we nu leven.

Voor ons ‘aardrotten’ voelt het allemaal al onwerkelijk aan, laat staan als je na een ruimtereis van zeven maanden terugkomt in deze gekte. Voor vertrek konden de bemanningsleden hun familie nog stevig omhelzen, en een heleboel mensen de hand schudden. Bij hun terugkomst gisteren bestond het ontvangstcomité alleen uit strikt noodzakelijk personeel, beschermd met handschoenen en mondkapjes. 

‘Het is nogal surrealistisch om te zien wat zich afspeelde op de aarde onder ons’,  zei bemanningslid Jessica Meir tijdens een interview, nog aan boord van het ruimteschip. ‘Het is moeilijk te geloven wat er allemaal is gebeurd sinds ons vertrek. Want vanuit de ruimte ziet de aarde er net zo prachtig uit als altijd.’

Vooral die laatste zin ontroerde me. Het deed me denken aan een korte film die ik eerder heb gezien, ‘The Overview Effect’. Astronauten die de aarde als een kleine blauwe bol hebben gezien, keren vaak terug met een sterk gevoel van verbondenheid. Ze beseffen hoe prachtig onze planeet is, en dat we er goed voor moeten zorgen.

En dan kom je terug, en is er een pandemie. Je ziet je familie na al die tijd weer terug, maar mag ze niet omhelzen. Maar de aarde draait gewoon door, en is even mooi als altijd. Niet te bevatten.

En om ons heen is het lente geworden. De natuur gaat gewoon haar gang, lijkt er zelfs wel bij te varen. En we beseffen ineens hoe afhankelijk we zijn, van elkaar en van de aarde. Ook dat is een soort ‘overview-effect’. We zullen hierna nooit meer hetzelfde zijn.

Overigens konden de drie astronauten ons na al die maanden van afgesloten zijn wel een paar goede tips geven over het leven in quarantaine: dagelijks bewegen, een vaste structuur behouden, vriendelijk blijven tegen je quarantaine-vrienden en… plezier maken. Nou ja, vooruit dan maar.:-)