En ja hoor...

We staan alwéér in de krant:

Wij trouwden overigens niet gratis, maar als je eenmaal in zo'n beeldbank zit...

De komende 100 jaar gebruikt het AD onze foto's vast voor elk artikel over trouwen:

'Trouwen met een TBS-er? Gewoon doen!' 

'Eindelijk geluk voor Connie van de Keileweg!'

'Zo werd er getrouwd in de jaren 20 van de vorige eeuw!' 

Enzovoort.

We vinden het wel grappig... :-)

Vlak voor de finish

Op de een of andere manier zijn mensen van 100 jaar en ouder vaak in het nieuws. Het is natuurlijk ook bijzonder, maar nu lees je er nog vaker over dan anders. Bijvoorbeeld over honderdplussers die corona overleven, of  honderdplussers die wijze lessen voor ons hebben in moeilijke tijden.

Ik was, zoals velen met mij, erg geraakt door die meneer die  vlak voor zijn honderdste verjaardag geld inzamelde voor de ziekenhuizen, dmv een benefietwandeling achter zijn rollator. Hij haalde er miljoenen mee op. Inmiddels is hij, terecht, tot ridder geslagen. Hij heet nu Sir Tom.

Het is altijd inspirerend, hoe mensen in het leven staan die zeker weten dat ze niet zoveel tijd meer hebben. De contradictie is: hoe minder tijd mensen hebben, hoe minder haast.

René Gude beschreef dat eens zo: 'Eerst zit je in een speedboot en scheur je vooruit met je blik op de verre horizon. Maar op het eind kan je beter in een roeiboot gaan zitten. Met je rug naar de horizon toe, en dan héél rustig peddelen, en kijken naar dat lange, prachtige stuk wat je hebt afgelegd.'

Des te knapper van Sir Tom, dat hij toch ook nog even een paar benefietrondjes heeft gevaren...

Raarrr!

Wat komen er de laatste tijd veel weirde foto's voorbij. Ik zag pas een paar echt hele rare op Nu.nl, waar ik nog steeds gefascineerd door ben.

Zoals deze; met die knalkleuren, een jaar geleden zou je toch nog gedacht hebben dat dit uit een maffe sciencefictionfilm kwam...

                                                                (Beeld:Reuters)

... of uit zo'n surrealistisch stripverhaal van Enki Bilal? (Google maar eens...)

En nu weer deze:

                                                             (Beeld:Reuters)
                                                    
Die zie je toch zo als schilderij in het museum hangen? Kan me hem helemaal voorstellen in Hopperstijl.

Onwerkelijk. Maar onze realiteit, anno 2020.

Klein nieuws

Al jarenlang volg ik het nieuws bijna niet meer. Anders word ik alleen maar kwaad, of depressief, of iets daar tussenin. De zaterdagkrant lees ik wel, vanwege de interessante bijlagen. En die artikelen graven ook wat dieper, zijn vaker positief, en minder sensatiebelust.

De man pest me ermee dat ik het nieuws niet volg. Elke zaterdagochtend overhandigt hij mij meteen het kleurige weekendmagazine: 'Hier, met lekker veel plaatjes, daar hou jij van.'

Hij is zelf namelijk wél gek op actualiteiten. Liefst heeft hij 's morgens om 7 uur de radio al aan, en dendert de terreur de slaapkamer alweer binnen (om dit soort redenen hebben wij na 25 nog steeds een LAT-relatie).

Dus was hij blij verrast dat ik, sinds de pandemie,  het nieuws wél heel aandachtig volg. 'Eindelijk kan ik met je praten!' 

Nou gaat het vooral om de site nu.nl, die is lekker compact en je bent meteen weer helemaal bij. Kan je weer meepraten, in de grote mensenwereld. Ik kom vaak zelfs met nieuwtjes die hij nog niet wist, over de situatie in Frankrijk, Nieuw-Zeeland, of waar ook ter wereld.

Hij wist het bijvoorbeeld niet van die boosaardige kippen. En trouwens ook niet van Gordon,  die door de corona weer een terugval heeft met zijn verslaving, maar dat is dan weer het katern Roddel en Achterklap.

Na een paar weken coronacrisis, veranderde hij van mening. De ene keer zat ik Trump en Bolsonaro uit te schelden, het volgende moment was ik depressief, want nu was er weer op drie (vier?) continenten een hele erge sprinkhanenplaag, en stevenden we met zijn allen af op de afgrond van de apocalyps.

'Ik zou gewoon maar weer lekker de Donald Duck gaan lezen' was zijn advies.

De Donald Duck is het niet geworden. Ik lees nu wel met veel plezier het kleine, liefst beetje humoristische nieuws, zoals o.a. het krantje 'In de buurt'. Het wereldnieuws laat ik voorlopig links liggen. Geniet even met mij mee:

Olav en Ella gaan viral

Koos en Tony al bijna 80 jaar verliefd


Boek 39 jaar te laat ingeleverd bij de bibliotheek

Heb jij al gehuppeld vandaag?

Als ik dan toch de apocalyps tegemoet ga, dan liever met een goed humeur.

Vrijheid!

Elke werkdag ga ik nu weer naar de kinderboerderij. Een straf, dat snap je. Op de fiets, in de hoop de corona-kilo's er weer een beetje af te krijgen. Af en toe ga ik 's morgens vroeg eerst nog zwemmen. En ik spijbel nooit, omdat je nu van tevoren moet reserveren, én betalen. 

De kinderen komen ook alweer schooltuinieren, dat is altijd een deprimerend gezicht. Al die groente.

We hebben alweer een paar ellendige spontane slootvis-lesjes gegeven...

… en ook het contact met collega's is afzien. Afgelopen vrijdag hadden we onze eerste vrijdagmiddagborrel sinds maanden, met het vertrouwde slappe geouwehoer wat ik natuurlijk helemáál niet stiekem gemist had... 

En dan zijn ook de terrassen weer open (Bitterballen voor 9 euro! Met uitzicht op het stoplicht! Ik vind sommige ondernemers ineens een stuk minder zielig!), en vanaf overmorgen... zoek dekking...ook nog de sportscholen! 

Dan ga ik voor het eerst weer ECHT naar yoga. De afgelopen maanden volgde ik de les via Facebook. Toen kon ik tijdens de 'hond met het hoofd naar beneden' tenminste nog stiekem weglopen om koffie te zetten.

Okee, even serieus. Ik ben dus hartstikke blij dat er weer zoveel mag en kan! Echt een verademing om weer in beweging te zijn.

Wat wel opvalt: iedereen gaat weer anders om met onze iets toegenomen, maar nog steeds beperkte bewegingsvrijheid. 

Veel mensen letten totaal niet meer op die anderhalve meter. Het lijkt ze compleet aan hun reet te roesten. Of ze zeggen dat ze er 'klaar' mee zijn, terwijl het allemaal nog maar net begonnen is.

Er zijn in Rotterdam echt no-go-area's, zoals de Zwart-Janstraat en Noordmolenstraat, waar je 's middags struikelt over de winkelende mensen. Sinds de met spoed aangelegde verkeersdrempels worden er geen straatraces meer gehouden, die zijn inmiddels verplaatst naar de omliggende straten, waar wij wonen. (Hij is fijn!)

Aan de andere kant heb je weer mensen die zich op een autistische manier aan de regeltjes blijven vastklampen. Bij de COOP eiste een caissière, op een toon alsof ze te maken had met een crimineel, dat ik helemaal terug ging naar de ingang om een mandje te halen. 

Ik was het inderdaad even vergeten, maar het was vroeg in de ochtend en ik was de enige in de hele winkel. Ik stond al bij de kassa, met in iedere hand een halfje brood. Toch wilde ze me alleen helpen als ik eerst weer helemaal terugliep voor dat mandje. Dat leek mij mosterd na de maaltijd, en dus onredelijk. Maar ze bleef voet bij stuk houden.

Toen deed ik iets wat ik echt nog nooit heb gedaan. Ik zei 'Okee, dan niet, achterlijke tuthola', en smeet de halfjes brood nijdig, met een enorme zwaai over de toonbank heen.

Eenmaal buiten was ik zelf verbaasd over mijn reactie. Ik probeer winkelpersoneel - en etenswaren trouwens ook - altijd met respect te behandelen. Maar blijkbaar is mijn lontje door alle stress van de laatste tijd ook wat korter geworden. Ik snap zo'n caissière ook, hoor. Aan de eind van de dag had ik het helemaal begrepen, want ze maken wat mee. Maar de dag was nog maar net begonnen. En het kwam vooral door de toon, denk ik. (Mijn echtgenoot waarschuwt nu wel iedereen: 'Pas op, maak haar niet kwaad, want zij gooit met broden.')

Daarna kocht ik brood bij de bakker, waar ik vriendelijk werd geholpen, en geen mandje hoefde te pakken. Dus nam ik me meteen voor om brood voortaan gewoon weer ouderwetsch bij de bakker te halen. Of, heel goed bedoeld, zelf te bakken (maar daar breek je dan doorgaans wel je tanden op).

Om Tom Hodgkinson's Freedom Manifesto  maar weer eens van stal te halen:

Actueler dan ooit...

Gelukkig zie je steeds meer winkels waar je binnen alle beperkingen toch heel gastvrij wordt onthaald. De oplossingen worden steeds beter, creatiever, eleganter.  In het begin moest er snel geïmproviseerd worden met lelijk rood-wit afzetlint en ducktape pijlen. Maar nu zie je veel mooie en grappige bordjes, en sommigen hadden dat zelfs al vanaf het begin. Zoals Lof der Zoetheid, om je te waarschuwen niet te dicht bij de koekjes te komen:

 

En dan al die naar parkeervakken uitgebreide terrassen (waar soms bitterballen met mooi uitzicht zowaar slechts 6 euro kosten) omringd door zelf aangelegde tuintjes... Het gezellige geroezemoes wat je 's avonds weer hoort op straat, daar word ik blij van. Dat is de energie die hoort bij de stad, en waarom ik graag in de stad woon.

Er gebeurt van alles. Een mevrouw in mijn buurt zet het op Facebook als ze weer empanada's of quiche gaat bakken, dan kan je aangeven hoeveel je er wilt, en betalen wat je kunt missen. Haar overburen zijn een pop-up groenteboer begonnen, met groente en fruit voor een prikkie, direct van de boer. 

En dat ga ik echt weer vaker doen, lokaal kopen. Via deze pop-up groenteboer in de Berkelse laan, maar ook via Rechtstreex en Rotterdamse Oogst. Ik probeer het paniekerige sfeertje van de supermarkten nu zoveel te mijden als ik maar kan. Dat, en weer lekker kunnen azijnzeiken over niks, bevalt me prima.

Kleine daden, grote gevolgen

Wat een geweldige stunt van Mary Jo Laupp uit Iowa. Via Tiktok riep ze mensen op om massaal tickets te reserveren voor Trump's campagnebijeenkomst in Tulsa, om vervolgens niet op te komen dagen. 

Deze actie is bijzonder goed geslaagd: van tevoren roeptoeterde Trump vol trots dat er meer dan een miljoen kaarten waren gereserveerd. Er werden een buitenpodium en een beeldscherm geplaatst, om 'de massa' te kunnen opvangen. 

Uiteindelijk zat de overdekte tribune, waar plaats was voor 19.000 mensen, nog niet eens helemaal vol. Briljant! Bloemen voor die vrouw!

En dan was er nog dat nieuws uit Londen vorige week, over die BLM-activist die een ultrarechtse tegendemonstrant redde tijdens een uit de hand lopende demonstratie. Dit kan je gerust een dubbele daad van verzet noemen: eerst tegen institutioneel racisme, en daarna ook nog - in de geest van Martin Luther King - tegen het vergelden van haat met haat.
'Ik zag hem in zijn eentje op de grond liggen tussen de menigte, en kon alleen maar denken: 'Daar ligt een mens, hij heeft hulp nodig.' Hij nam hem in de brandweergreep en droeg hem weg, terwijl anderen een beschermende haag maakten.

Of die tegendemonstrant hierdoor van inzicht veranderd is, weet ik niet. Toch krijg ik van zulk nieuws weer een beetje hoop. Verzet begint niet met grote woorden, maar met kleine daden. En dat worden dan vanzelf grote daden.

O ja, en hier nog een toetje:

Zomaar wat leuke dingen

De lockdown was makkelijker. Je bleef braaf binnen, op je balkon, in de tuin of op het stoepje voor je deur. Je ging af en toe weg voor een boodschap of een ommetje, dronk virtueel een biertje met vrienden, maakte een praatje door het raam of over de tuinheg. De mensen leefden meer op straat en waren - in mijn bakfietsbuurt tenminste - vriendelijk en beleefd tegen elkaar.

Nu we 'het nieuwe normaal' weer moeten zien te  creëren, merk je wel dat het massagedrang, het gestress en de hufterigheid alweer begonnen zijn. Vooral pubers blijken na wekenlange intelligente opsluiting een bijzonder kort lontje te hebben. Iedereen wil ineens massaal tegelijkertijd op dezelfde plek zijn. Het wordt nog lastig om daar een beetje onze weg in te vinden.

Voorlopig blijf ik dus maar gewoon veel thuis, en als ik weg ga, zoek ik vooral plekken op waar verder bijna niemand komt. Die zijn er genoeg in Nederland, maar ik zeg natuurlijk lekker niet waar.

Maar, Firma Fluitekruid, je zou toch een blogje schrijven over leuke dingen, en niet de zeikbegonia uithangen op de vierkante anderhalf meter? O ja, dat was ik even vergeten.

Zomaar wat leuke dingen:

Leuk ding 1.

Ik vind dat Pieter Derks onze nieuwe minister-president moet worden! Wat geniet ik toch altijd van zijn columns op Youtube. Ik heb nog nooit iemand met behulp van zoveel metaforen horen uitleggen wat het probleem is met metaforen. Briljant! Nou kan ook hij heerlijk azijnzeiken, maar dan wel met humor, en altijd gevolgd door creatieve oplossingen:

Zo, die zit.

Wie zijn Youtubekanaal nog niet kent, heeft mazzel, want die kan nog heel wat columns beluisteren. Het is sowieso een goed idee om ze vaker te beluisteren. Pieter praat nogal snel, dus als je helemaal in een deuk ligt, mis je soms de drie grappen daarna. Dan luister je het nog drie keer af en heb je er nog langer plezier van.

Leuk ding 2.

Rotterdam wil meer groen met campingstraten. En dat niet alleen: Rotterdam gaat hierbij de strijd aan met Amsterdam op NK Tegelwippen! Dat wordt vast gezellig. :-)

Leuk ding 3.

Ik kreeg een email van de stichting Avaaz met een opsomming van 10 redenen om hoopvol te zijn: Er gebeurt iets moois

Leuk ding 4. 

Tenslotte nog het laatste mooie ding van vandaag, er is een nieuwe hype ontstaan: botanisch stoepkrijten!  Het is grappig om te doen, je komt weer eens buiten, en je krikt elkaars plantenkennis er ook nog eens mee op. Het is een initiatief van de Hortus Leiden. Op hun site kan je ook van alles downloaden, zoals een poster met 52 bekende stoepplantjes.

Nu ga ik stoppen, want ik ga met mijn stoepkrijt naar buiten. Tot later!