Zomaar wat leuke dingen

De lockdown was makkelijker. Je bleef braaf binnen, op je balkon, in de tuin of op het stoepje voor je deur. Je ging af en toe weg voor een boodschap of een ommetje, dronk virtueel een biertje met vrienden, maakte een praatje door het raam of over de tuinheg. De mensen leefden meer op straat en waren - in mijn bakfietsbuurt tenminste - vriendelijk en beleefd tegen elkaar.

Nu we 'het nieuwe normaal' weer moeten zien te  creëren, merk je wel dat het massagedrang, het gestress en de hufterigheid alweer begonnen zijn. Vooral pubers blijken na wekenlange 'intelligente' opsluiting een bijzonder kort lontje te hebben. Iedereen wil ineens massaal tegelijkertijd op dezelfde plek zijn. Het wordt nog lastig om daar een beetje onze weg in te vinden.

Voorlopig blijf ik dus maar gewoon veel thuis, en als ik weg ga, zoek ik vooral plekken op waar verder bijna niemand komt. Die zijn er genoeg in Nederland, maar ik zeg natuurlijk lekker niet waar.

Maar, Firma Fluitekruid, je zou toch een blogje schrijven over leuke dingen, en niet de zeikbegonia uithangen op de vierkante anderhalf meter? O ja, dat was ik even vergeten.

Zomaar wat leuke dingen:

Leuk ding 1.

Ik vind dat Pieter Derks onze nieuwe minister-president moet worden! Wat geniet ik toch altijd van zijn columns op Youtube. Ik heb nog nooit iemand met behulp van zoveel metaforen horen uitleggen wat het probleem is met metaforen. Briljant! Nou kan ook hij heerlijk azijnzeiken, maar dan wel met humor, en altijd gevolgd door creatieve oplossingen:

Zo, die zit.

Wie zijn Youtubekanaal nog niet kent, heeft mazzel, want die kan nog heel wat columns beluisteren. Het is sowieso een goed idee om ze vaker te beluisteren. Pieter praat nogal snel, dus als je helemaal in een deuk ligt, mis je soms de drie grappen daarna. Dan luister je het nog drie keer af en heb je er nog langer plezier van.

Leuk ding 2.

Rotterdam wil meer groen met campingstraten. En dat niet alleen: Rotterdam gaat hierbij de strijd aan met Amsterdam op NK Tegelwippen! Dat wordt vast gezellig. :-)

Leuk ding 3.

Ik kreeg een email van de stichting Avaaz met een opsomming van 10 redenen om hoopvol te zijn: Er gebeurt iets moois

Leuk ding 4. 

Tenslotte nog het laatste mooie ding van vandaag, er is een nieuwe hype ontstaan: botanisch stoepkrijten!  Het is grappig om te doen, je komt weer eens buiten, en je krikt elkaars plantenkennis er ook nog eens mee op. Het is een initiatief van de Hortus Leiden. Op hun site kan je ook van alles downloaden, zoals een poster met 52 bekende stoepplantjes.

Nu ga ik stoppen, want ik ga met mijn stoepkrijt naar buiten. Tot later!

De wereld op zijn kop

De lucht was nog nooit zo helder
De stoep nog nooit zo bontgekleurd
Vogels zingen, de wekker blijft stil

Rustig op gang komen
Ochtendmens wordt avondmens
Geroezemoes klinkt door open ramen

Kijken naar de sterren 
De bomen ruisen: het komt goed
Het onheil lijkt even ver weg

Alles kan: wonderen gebeuren
Uilen nestelen in de plantenbak
De rustelozen lezen een boek

Controlfreaks laten de teugels vieren
Workaholics slapen uit
Shopaholics breien truien

Digibeten leren online bestellen-
bloggen - vloggen - videobellen
We weten elkaar te vinden

Een politieman zingt op straat
Beroemdheden zijn plots 
al hun aandacht kwijt

De economie is platgelegd
door een neoliberaal
Alles kan.

Op een geïmproviseerd terras:
twee verliefde senioren
Ze laten zich niet binnen houden

Wie dacht graag alleen te zijn?
Je blijkt meer groepsdier dan je dacht
Het duurt zo lang

En toch, ook de klefste knuffelaar
leert de afstand soms waarderen
Even niet hoeven slalommen

In de Lidl om 8 uur ’s morgens
Avondmens wordt weer ochtendmens.

Alles kan.

Zwemmen!

De Rotterdamse zwembaden gingen vanaf vandaag weer open. Je moest reserveren, en dat heb ik meteen gedaan. Ik heb het ZO gemist! Veel meer dan shoppen,  of dat geknuffel en gezoen met jan en alleman. Meer dan de bioscoop, en zélfs meer dan terrasjes.
Al wekenlang zit het lied van Spinvis in mijn hoofd: 'Ik wil alleen maar zwemmen!'

En vandaag MOCHT het dus weer! Zulke simpele dingen ga je in deze gekke tijd waarderen.

Er zijn wel allerlei regels. Zo moet je van tevoren thuis plassen en douchen, en je badkleding onder je kleren aan. Aangekomen, moet je eerst je schoenen en sokken uittrekken, en dan kan je meteen doorlopen naar het zwemgedeelte. Bij het zwembad kan je je kleren uittrekken en opbergen op de aangewezen plaatsen. Waar dat is, hangt er vanaf of je kiest voor een van de twee 'snelle' banen, of voor de  'langzame' baan.

Als luie zwemmer koos ik voor de langzame, en was daar de enige. Logisch, eigenlijk. De langzame banen zijn ondermeer voor de kwetsbare groepen, en die durven of mogen nog niet. Degenen die écht stonden te trappelen, dat waren natuurlijk de sportieve types met peper in hun reet. En zelfs dat waren er nog maar acht, dus het was heel rustig.

Later kwamen er twee bij in 'mijn' baan (ik voelde eerst een beetje territoriumdrift), maar ook met drie is het makkelijk afstand bewaren.

Wat een puur genot, ik dacht de hele tijd alleen maar: 'YES! Ik ben aan het zwemmen!'

Na afloop mag je je wel omkleden in een hokje, dat hoefde gelukkig niet bij het zwembad. :-)
En dan meteen naar buiten. Het was dus allemaal prima te doen. Ik ga meteen reserveren voor de volgende keer!

Nu nog even de napret.

Als het even tegen zit

Ik moet nog wel bekennen dat ons huwelijksbootje op dag één al bijna op de klippen liep.
Voordat je denkt dat mijn leven momenteel één grote idylle is.

De motor hield er ineens mee op, en terwijl we keken wat er aan de hand kon zijn dreef ook de boot nog af. Het anker bleek niet zwaar genoeg. Tering Jantje!  Maar het werd nog erger toen ik ons van de kant probeerde te houden met een boothaak . Die bleek net niet goed genoeg te zijn vastgedraaid, en schoof op een cruciaal moment in elkaar. Probeer je de boel nog een beetje te redden, hang je daar over de reling met zo'n lullig kort stokkie. Het leek wel een slapstick.

Kortom, we waren lekker goed voorbereid. Als we zwartgallige types waren geweest hadden we waarschijnlijk gedacht dat dit een slecht voorteken was, iets in de trant van 'er rust geen zegen op dit huwelijk'. Wij zijn echter  stoïcijnen in wording, en die zien alles als oefenmateriaal. Normaliter zijn wij nogal ongeduldig. Maar kijk: nu konden we oefenen in gelijkmoedigheid, en bedenken hoe wij dit samen konden oplossen. En dat is gelukt zonder in de stress te schieten, en zonder elkaar af te zeiken.

We hadden net voordat we afdreven de havenmeester al gebeld dat we stil lagen, dus die kwam ons bijtijds redden. Hij sleepte ons niet alleen weg, maar wist ons ook te vertellen wat het probleem was met de motor. De echtgenoot verhielp het probleem terwijl ik een bakkie zette en broodjes smeerde, we kochten een zwaarder anker, en hup, weer gaan met die banaan, richting Tiengemeten. (Prachtplek, was pas nog in een uitzending van Floortje Blijft Hier.)

Daarna ging het een tijdje lekker. Ik schreef er al over: mooie plekjes, tapas, flamenco, kaartjes versturen, geluid van watervogels, rustig kabbelende golven, ga maar door. Totdat... we in de Biesbosch op een zandbank voeren. Ik was twee blogs geleden zo lyrisch over varen, maar eerlijkheidshalve moet ik dus zeggen dat dit soort dingen er ook bij horen: het geklungel en het ongemak. 

In de Biesbosch is de invloed van de getijden groot, en de situatie kan per moment verschillen. Op de kaart stond dat de diepte op onze plek een paar meter was, en onze app bevestigde dit. Maar in werkelijkheid was het - subtiel verschilletje - een paar decimeter. Gelukkig zijn we uiteindelijk toch los gekomen, maar dat duurde best een tijd, dus het was wel even schrikken.

Ik riep: 'Jij ook altijd, met je ideeën!'
Hij: 'Als je nog eens wat weet, met je dingen!'
Ik: 'Ik had me mijn huwelijksreis wel anders voorgesteld!'.
Hij; 'Ik heb het óók niet makkelijk, hoor...'

Wij voeren namelijk regelmatig dit soort conversaties, voor de grap, als toneelstukje. Een beetje in de stijl van Emmy Kapoek.

Voor wie haar niet kent: Emmy Kapoek is het type vrouw dat haar man, Bob Guttering,  het bloed onder de nagels vandaan tergt. En als de rustige en redelijke Bob haar dan met één zinnetje tegenspreekt,  slaat ze hysterisch schreeuwend een schilderij op zijn hoofd kapot en huilt; 'Kijk nou wat je me laat DOEN! Ooooh, ik ben zo ongelukkig.'

Je snapt dat Emmy voor ons allebei een grotere inspiratiebron is dan Bob.

(Helaas kon ik geen filmpje op Youtube vinden van dit koppel. Wel van Bob Guttering en zijn nieuwe vriendin Vicky, die minstens even erg is.)

Okee, tot zover dus wat er misging, maar uiteindelijk zorgde ook dat voor de nodige lol en meligheid. Want het leven is simpelweg te kort om je door elke kleine tegenslag uit het veld te laten slaan. Of om stress op elkaar af te reageren. Wat telt is dat we op elkaar kunnen bouwen, bij grote, kleine en minuscule tegenslaagjes. Soms vol zelfvertrouwen, dan weer onhandig ploeterend, maar gelukkig wel vaak met de slappe lach.

Knuffelende Italianen (en meer goed nieuws)

Het komt natuurlijk doordat ik het opzoek, maar wat kwam ik toch een boel goed nieuws tegen, de afgelopen week. Ik weet dat alle ziekte, dood, oorlog, onderdrukking, vervuiling, schofterigheid en uitbuiting ook doorgaan, maar van zo'n filmpje 'De Italianen knuffelen weer' kan ik helemaal blij worden. In het nette hè, overigens. Grootouders die hun kleinkinderen weer mogen knuffelen, dat doet toch zelfs de meest gevoelloze hork ontdooien? (O ja, het ging ook over Duitsers die weer naar de kapper mochten, dat is fijn voor ze, maar ontroerde me dan weer minder.)

Vervolgens zag ik dat ik tijdens mijn vaartocht iets anders moois gemist had, namelijk de dronelichtshow boven mijn eigenste stad, in het kader van 75 jaar vrijheid. Ja, je kan nou eenmaal niet overal tegelijk zijn. Gelukkig was het gefilmd en kon ik het terug kijken. Ik hield het niet droog, net als bij de knuffelende Italianen. Maar dat heb ik vaak, de laatste tijd. Als iets ook maar een beetje ontroerend, zielig, mooi of lief is, komen de waterlanders al. Het kan door de coronacrisis komen, door het besef van onze kwetsbaarheid, maar misschien is het ook wel gewoon de overgang.

Ook bijzonder goed nieuws: de Vlaamse Gemeente Lievegem heeft in recordtijd een prachtplan gemaakt om uit de lockdown te komen. Ze worden vaak als voorbeeld aangehaald, dus wie weet krijgen we nu een kettingreactie van Lievigheid.

In Rotterdam hoor ik in ieder geval al veel positieve geluiden. Er wordt van verschillende kanten geopperd om bijvoorbeeld de Meent en de Witte de Withstraat autoluw te maken, zodat de terrassen groter kunnen worden. En men wil meer pleinbioscopen organiseren. Wel ja joh, volgens mij wordt het alleen maar gezelliger.

De Drive in-disco  in Duitsland was natuurlijk ook een creatief idee...

En dan nog het basisinkomen. Spanje werkt eraan! En er klinken steeds meer geluiden dat heel Europa er nu wel een keer aan toe is.

Ongelofelijk wat zo'n miniscuul pakketje DNA allemaal tot stand brengt. Ziekte, chaos, jazeker. Maar nu we even stilstaan, bezinnen en creatief moeten zijn, gebeurt er ook veel goeds. En daarom:

(Alleen het 'friends shaking hands' kan nu even niet, maar wel 'hugging elbows'. Met mijn buuf doe ik tegenwoordig de rug-aan-rug-knuffel. En Rutte heeft niks gezegd over de bil-aan-bil-knuffel, dat die niet zou mogen. ;-))

Wanneer gaat Spanje weer open?

'Nederlanders willen dat Rutte Spanje weer opent.' Het artikel waarboven deze kop prijkte, was natuurlijk van die mafketels van De Speld. Maar het zou zo maar een echte vraag kunnen zijn.

We zijn er verwend genoeg voor. Terwijl patiënten op de IC's naar lucht happen en mensen in getto's, townships en vluchtelingenkampen nog niet eens kunnen drómen van anderhalve meter afstand, maken wij ons alweer druk over de vraag wanneer we nu eindelijk op vakantie kunnen.

Antwoord: dat zijn we allang. We kunnen nu al maanden genieten van de blauwe lucht, de vogels in de tuin, de zelf geïmproviseerde terrasjes (met buren op de stoep, of op bankjes in het park, gewapend met rijkgevulde thermoskannen en tupperware), of mooie wandelingen langs de rivier. En nee, Rutte doet Spanje voorlopig nog niet open. Maar er zijn legio manieren om je toch op vakantie te voelen. Vakantie is nu vooral: even niet hoeven denken aan alle ellende. En dat kan nog steeds op veel manieren.

Tip 1: Ga varen.

Toen wij afgelopen week over het Haringvliet voeren, met giga veel water om ons heen, leek de coronacrisis ver weg. Een grotere social distance is niet denkbaar. Veel havens waren dicht, maar in Willemstad konden we wel overnachten, en in de Biesbosch zijn we op een prachtig plekje voor anker gegaan. Het gekabbel van de golfjes en de geluiden van de watervogels brengen je even in een andere wereld. Voor één dag een roeibootje huren kan al heel rustgevend zijn. Vind je varen niks, kan je altijd nog op een rustig plekje (die zijn er genoeg!) gaan picknicken aan de kant van het water. En ben je echt helemaal aan huis gekluisterd, beleef het water dan op deze manier (waarschijnlijk moet je dan wel meteen plassen).

Tip 2: Boek een huisje, blokhut, pipo-wagen, whatever.

Liefst ergens in the middle of nowhere, waar je je even niet druk hoeft te maken over die anderhalve meter. Het aanbod is groot, en het kan zelfs, als je dat wilt, volledig contactloos, zoals bij Natuurhuisje. Bij het Boheems Paradijs hebben ze leuke pipo-wagens, wij hebben daar een aantal jaar geleden met veel plezier gelogeerd. En een hutje in de wildernis lijkt me ook best avontuurlijk....

Tip 3: Laat je leuke plannen niet bederven.

Een gezin is vijf maanden met de camper aan het rondtrekken, gewoon omdat het kan.
Wij bleven met onze huwelijksreis ook dicht bij huis, maar je hoeft zelfs de deur niet uit om een leuke huwelijksreis te hebben. En dat brengt mij vanzelf bij de laatste tip.

Tip 4: Beleef de wereld vanuit huis.

Groeten uit Rome, groeten uit Londen... Verstuur nu eindelijk eens als die kaarten die je nog hebt liggen. Plak er zo'n kinderpostzegel op, waarvan je ongetwijfeld ook nog heel wat vellen hebt liggen. Deze tip kwam van Brigitte Kaandorp, tijdens haar Face-time-interview op Betty Asfalt-TV.

Wij hebben deze tip opgevolgd, tijdens onze lokale mini-huwelijksreis, en hadden er heel veel lol mee. Nou ja, ik moet eerlijk bekennen dat het mijn initiatief was, en dat de man dacht: 'Zij heeft weer  wat, ach, ik doe maar een beetje leuk mee'. Hij heeft er dan vooral plezier in dat ik ik me om zoiets debiels aan het verkneukelen ben.

Op de dag van de kaartjes uit Barcelona en Sevilla  maakte ik tapas in ons piepkleine kombuisje, en luisterden we naar muziek uit de film 'Vengo'. Op de dag dat de kaart uit Rome op de post ging, aten we uiteraard pizza, en dachten we dat we met componisten eindigend op 'i' wel goed zaten (Vivaldi, Scarlatti, Einaudi). Na een tijdje heb je het wel weer gezien met die flauwekul, maar voor een paar dagen is het jolijt van de bovenste plank. Uiteindelijk genoten we gewoon van het moment,  hier en nu in ons eigenste kikkerlandje, en hadden steeds minder behoefte aan al die afleiding.

Van mij mag Spanje dus best nog even dicht blijven. Olé!

Wel ja joh! Een roadshow en een retourtje tevredenheid

Dit jaar geen Koningdagtoer van Willem-Alexander en Maxima. Maar afgelopen vrijdag voelden wij ons wel heel even koning en koningin. Meneer Mijn Man en ik trokken veel bekijks tijdens onze roadshow met gehuurde retro volkswagenbus. Overal zag je mensen lachen, zwaaien en hun duim opsteken. Het was ook best stoer, wat we deden: trouwen in coronatijd.

We hebben de plannen uiteraard wel wat moeten omgooien. Het grote feest dat we hadden willen geven, is voor minstens een jaar uitgesteld. Omdat we alleen met onze vier getuigen erbij mochten trouwen (en nou ja, vooruit, ook nog onze twee minderjarige neefjes, en mijn schoonzus die fungeerde als fotograaf), was het plan om na afloop met de bus naar mijn schoonouders te gaan. Daar zouden we in de tuin op gepaste afstand met elkaar kunnen proosten.

De ceremonie was bijzonder: juist doordat we met weinig waren, kreeg het iets intiems. Onze trouwambtenaar, een gezellige Rotterdamse dame, hield een speech die echt bij ons paste. Informeel, met de nodige humor, maar ook serieus. Over hoe wij - net als onze stad - 'sterker door strijd' zijn geworden, en het vermogen hebben om iedere tegenslag om te buigen naar iets positiefs.

Op weg naar buiten werden we opgewacht door een fotograaf en reporter van het AD. Nou mocht het ook inderdaad wel in de krant, dat wij elkaar na 25 jaar dan toch eindelijk het jawoord gaven. :-)

Buiten bleken zich tot onze verrassing wat bekenden verzameld te hebben. Onder andere een aantal collega's van Arnout, heel ver uit elkaar, met witte pakken, handschoenen en gezichtsbeschermers. Ze hadden een grote poort gemaakt met ballonnen, daar moesten we onderdoor, waarna een regen van hartjes op ons neerdaalde.

Eerder die week hadden mijn collega's me al verrast met een compilatie van grappige quarantainefilmpjes. En mijn vriendinnen hadden via Jitsi een online vrijgezellenfeestje georganiseerd, waarbij ik ter plekke kadootjes uit moest pakken en brieven voorlezen. Het leek wel Sinterklaas... Dit soort creatieve ideeën konden alleen maar ontstaan door deze pandemie. En dat maakt onze bruiloft juist extra bijzonder!

Zo ontstond ook ons plan voor de roadshow. Na de ceremonie en het bezoek aan mijn schoonouders  (waar de neefjes en hun ouders in de tuin ook nog dit lied van Jochem Meijer voor ons zongen, maar dan  met een speciaal op ons toegesneden tekst) reden we langs een aantal vrienden. Met een bus vol champagne en bruidsgebakjes; voor die laatste had mijn schoonvader - gepensioneerd banketbakker- gezorgd.

Iedereen had zich mooi aangekleed, sommige vrienden hadden zelfs hun huis en de stoep versierd. Ook werden we verwelkomd met muziek (van ons idool Johnny Cash tot een lekker fout nummer van Pater Moeskroen: 'Daar komt de bruid door de voorruit' :-)) Allemaal mini-feestjes, op gepaste afstand.

Ons eindstation was Hotel New York. Daar hadden we een balkonkamer geboekt met weids uitzicht over de Maas.

Er werd champagne op de kamer gebracht, en een portie bitterballen. We dachten dat die laatste van het huis was, maar het bleek een cadeautje van drie vriendinnen te zijn met wie ik in een amateur-ukuleleband voor bejaarden zit. We heten 'De Krokette Katinka's'. Een toepasselijker cadeau was niet denkbaar, en de timing was perfect.

En omdat het restaurant dicht was, konden we van alles bestellen, de roomservice was gratis. Tijdens het eten lazen we de vele kaarten aan elkaar voor van al die mensen die er niet bij hadden kunnen zijn. Die had onze ceremoniemeester in een mooi kistje verzameld.

De volgende ochtend kregen we een giga bruidsontbijt op de kamer geserveerd:

Tenslotte... Onze huwelijksreis naar Andalusië kon natuurlijk ook niet doorgaan. In plaats daarvan varen we nu met onze boot over de Hollandse Wateren. Bij aankomst in de haven bleek ook onze huwelijksboot stiekem versierd te zijn door de ceremoniemeester en twee getuigen...

We genieten nu van rust en ruimte. De blauwe lucht, de glinstering op het water, het geluid van de kabbelende golven, de vogels, de wind in de bomen. Het landschap trekt op véél meer dan anderhalve meter afstand aan ons voorbij: grasvelden vol bloemen, schapen met lammetjes... Verder hebben we niks nodig. Een Retourtje Tevredenheid, zo noem ik deze vakantie.