Ja je leest het goed, Einde Paniek gaat stoppen. Waarom?
Eigenlijk was het een soort van tijdelijk noodblog, om mijzelf door de lockdown heen te helpen. De lockdown is al een tijdje
voorbij, en ik ben er gelukkig nog, dus het doel is bereikt. Hosanna!
De coronacrisis gaat ongetwijfeld nog een
tijdje duren. Maar het wordt tijd voor weer een beetje perspectief, ondanks alle rampspoed. De enige weg is er dwars doorheen.
Het is alweer een paar weken geleden dat ik op dit artikel in The Guardian stuitte, maar ik wil het toch met jullie delen. Het is namelijk een bijzonder verhaal, over 1200 mensen die tijdens de lock-down vast kwamen te zitten op een cruiseschip. Maar deze keer pakte dat juist - voor de meesten - heel gunstig uit.
De MS Maasdam, voor anker bij Savusavu, Fiji. Foto: Jon Tonks
In het
begin was het natuurlijk geen pretje, ronddobberen op de South Pacific en nergens
kunnen aanmeren.
Een groepje Amerikanen zat daar voortdurend over te mopperen, tot ergenis van hun mede-passagiers. Op Rarotonga mochten alleen
de 350 mensen aan land die online een vliegticket hadden weten te bemachtigen. Dat
waren onder andere die mopperaars, en daardoor bleven de gezellige
mensen over.
Die hadden
het reuze naar hun zin! Na twee weken was wel duidelijk dat niemand corona
had, dus ze zaten op de veiligste plek die je kon bedenken. Ze hadden drie goede maaltijden per dag, konden de hele dag zonnen
op het dek, shows zien en bingo spelen. Terwijl - wereldwijd - niemand naar
de bioscoop, het zwembad of de kapper kon, konden zij dat wel, want die voorzieningen hadden
ze allemaal aan boord.
Rock'n rollband 'The Runaround Kids', die ook nog steeds vastzat op het
schip, kreeg het druk. Veel andere artiesten waren naar huis, dus speelden ze nu elke avond. Ook organiseerden ze talentenjachten en ander vertier.
Inmiddels waren de verschillen tussen passagiers, artiesten en personeel
grotendeels weggevallen: ook de passagiers gingen doen waar ze goed in waren. Er ontstonden spontane workshops: spaanse conversatie, ballroomdansen,
sterrenkijken, verhalen vertellen.
Kortom: het werd één grote familie en ze hadden de
vakantie van hun leven. Toen ze uiteindelijk aankwamen bij San Diego werden er heel wat tranen gelaten. Dat was niet omdat ze weer niet konden aanmeren, maar juist omdat het wél kon, en ze afscheid van elkaar moesten nemen.
Om te
smullen, zo'n verhaal! Een welkome afwisseling, tussen alle ellende door. Nu alleen nog even wachten op de verfilming, want daar leent het zich uitstekend voor!
Nog steeds mijd ik de drukte zoveel mogelijk.
Huisje in het bos…
Beetje diertjes spotten...
Lekker varen, 'de son in de see sien sinken'…
Dit weekend voeren wij in de buurt van Amsterdam. Onderweg kwamen we veel andere bootjes tegen.
Er hing een
gemoedelijk sfeertje. Iedereen heeft plezier, groet elkaar. Kinderen laten
zich, kraaiend van de pret, van de kant in het water plonzen. Er bestaat geen
geluid wat vrolijker klinkt dan dat! Werd er blij van, zoveel mensen op en in
het water. Met dit hitte-record absoluut de beste plek om te zijn, en je kunt
er ook nog goed afstand houden.
Maar hoe dichter we de stad naderden, hoe drukker het natuurlijk werd. Alles wat
kon drijven, was op het water.
Varend over de Amstel zagen we overweldigende massa's jongeren lachend tegen elkaar aanhangen op boten, strandjes, steigers en terrassen. Het was heel dubbel: je ziet jonge mensen plezier hebben en genieten, maar je vreest dat het tegelijkertijd één groot broeinest is voor een nieuwe golf.
Dit zijn jongeren die normaal naar Spanje en Italië zouden gaan. Dat doen ze niet.
Er wordt ook geroepen: ga niet naar de stranden. Doen ze ook niet, ze blijven
in Amsterdam. Maar het is fokking 38 graden, en ze moeten ergens heen. Dus
zoeken ze allemaal het water op. Waar ze op een gegeven moment geen afstand meer kunnen houden. Zonder mondkapje, want dat is niet te doen
met die hitte. En trouwens, hoe moet je anders eten en drinken?
Op het IJ passeerde de veerpont, waar de passagiers wel
allemaal verplicht mondkapjes moeten dragen. Daar stonden ze, met strakke gezichten in de hitte te smoren. Het contrast kon niet groter zijn.
Je wordt er wel een beetje moedeloos van. Het ziet er naar uit dat grote groepen mensen er gewoon niet aan willen. Het vage en inconsequente anderhalve meter- en mondkapjesbeleid helpt ook niet mee. Boa's en agenten bekeuren niet, zeker niet bij grote
groepen, want ze willen 'geen escalatie'.
De media doen er nog een apocalyptisch sausje over: 'Dit gaat nog jaren duren!', 'We staan aan het begin van de ergste
crisis sinds de jaren 30' en dat soort opbeurende verhalen. Een journalist wist zelfs te melden dat er daarna nog een tweede economische crisis overheen zal komen. (Wel ja joh. Zullen we even één crisis tegelijk doen, schat?)
Als je jong bent zonder enig toekomstperspectief, denk je al snel: 'De wereld is een grote klerezooi, maar ik leef NU, en ik ga feesten en verliefd worden, want straks ben ik zelf ook oud, of dood, en heb ik helemaal niet geleefd. Laten de mensen uit de zwakke groepen zelf maar een beetje bij ons uit de buurt blijven, waarom moeten wij de hele tijd opletten?'
En misschien hebben ze wel een punt. Dus blijf ik, als 50-plusser, gewoon maar zo ver mogelijk bij de drukte vandaan. Thuis in mijn tuintje, in het bos, op het water. 's Morgens heel vroeg boodschappen doen. Een leven leiden wat vooral niet hip is. En dan maar hopen dat ze in de tussentijd groepsimmuniteit opbouwen.
Anders weet ik het ook niet meer...
Tot slot een mooi citaat. Om nog even binnen het maritieme thema te blijven, naar aanleiding van de film 'All is lost', waarin een man machteloos in zijn bootje ronddobbert op de oceaan:
‘We weten maar heel
weinig dingen zeker, je wordt geboren op een bepaald moment en je gaat dood op
een bepaald moment, je weet alleen niet wanneer. (…) Overleven is niet alleen
het overwinnen van hindernissen, maar blijkbaar is het ook de hoop dat je
ergens heen drijft, naar wat zín heeft. Ondertussen blijf je DOEN, en door al die acties leef je een
leven dat voldoening geeft.’
Jaap Goudsmit, in Zomergasten
Misschien geeft dit een beetje houvast in deze woelige tijden: zorgen dat we het hoofd koel houden, bezig blijven, en hoop houden dat we ooit weer een keer de goede kant opdrijven.
We staan alwéér in de krant:
Wij trouwden
overigens niet gratis, maar als je eenmaal in zo'n beeldbank zit...
De komende 100 jaar gebruikt het AD onze foto's vast voor elk artikel over trouwen:
'Zo werd er getrouwd in de jaren 20 van de vorige eeuw!'
'Trouwen met een TBS-er? Gewoon doen!'
'Eindelijk geluk voor Connie van de Keileweg!'
Enzovoort.
We vinden het wel grappig...
